Pietie Visser hield van mensen
culemborg • Pietie was een opvallende verschijning: flamboyant en geliefd. Ze wist van elk creatief concept -of het nu groot of klein was- een feestje te maken. Voor jong én oud! Ze was bekend bij heel veel Culemborgers.
Pietie is geboren op 6 september 1955 en groeide op in Opijnen, het kleine Gelderse dorp aan de Waal. Het gezin bestond uit een vader en moeder, één broer en vier zussen, waarvan Pietie er een was.
Creatief
Ze was altijd al creatief en haar keuze om naar de kunstacademie te gaan was dus een logische. Bovendien wilde ze naar een grote stad; ze miste een bruisend leven op het Gelderse platteland. Ze vond het heerlijk om haar creativiteit te ontplooien en om nieuwe mensen te leren kennen.
Pietie wilde ook heel graag moeder worden. Haar grootste geluk waren haar kinderen Maarten, Merel en Liza en later kwamen daar haar twee kleinkinderen Cato en Billy bij. Als ze over hun sprak, glom ze van trots. Ook was ze lief voor de kinderen en kleinkinderen van Bram. Vito kwam regelmatig logeren en op Janna pasten ze samen altijd in Amsterdam.
Pakhuis vol Verhalen
Haar grootste geluk waren haar kinderen Maarten, Merel en Liza
Ze was sowieso een grote kindervriend. In haar Pakhuis vol Verhalen op Achter de Vismarkt heeft ze menig Culemborgs kind de kneepjes van tekenen en andere creatieve uitingen geleerd. Altijd nam ze daarvoor een thema, wat ze in een aantal achtereenvolgende weken uitbouwde. Ze leerde de kinderen bijvoorbeeld over Rembrandt door ze te laten kijken door zijn ogen: hoe was die tijd?, wat deden de mensen toen en hoe kleedden zij zich? De foto’s van haar leerlingen, compleet met een molensteenkraag. ‘Da’s gewoon een slang van een droger hoor, maar het lijkt net echt”, zei ze dan. De kinderen hielden allemaal van Pietie. Kinderen wilde ze laten wegdromen naar een sprookjeswereld met veel taartjes.
Naast het Pakhuis gaf ze ook les op de Julianaschool en later op de Brede School in Culemborg.
LekArt
Pietie stond ook aan de wieg van LekArt, waarmee ze verbinding maakte tussen (grote mensen) kunst en Culemborg. Aan Kunstroute Culemborg heeft ze ook regelmatig meegedaan. In het Pakhuis vol Verhalen werd dit de laatste jaren feestelijk afgesloten. Gewoon omdat dat leuk was en omdat ze dat kon faciliteren. Ook dan genoot ze van de gezelligheid met andere Culemborgse kunstenaars. Ook was ze ontwerper van de ‘ambtsketting’ van de Culemborgse kinderburgemeester in 2016.
Bij Nimeto in Utrecht bracht ze de fijne kneepjes van het vak visualisering en styling bij aan jong volwassenen die net als Pietie een groot creatief hart hadden en kunstliefhebber waren. Een aantal van haar leerlingen liep stage bij het Pakhuis vol Verhalen.
Verre reizen
Pietie hield van verre reizen maken. Geen luxe vakanties, maar steeds ging ze weer op ontdekking. Voordat ze op reis ging benaderde ze vanuit Nederland een kinderziekenhuis of school daar omdat ze aandacht wilde geven aan de kinderen daar en ze iets wilde leren. Ze maakte muurschilderingen en deelde tekenspullen uit.
Ook schreef Pietie een aantal boeken. Pjottie Poe (over een meisje dat versjes en verhaaltjes beleeft) was enigszins in haar jonge herinneringen ontstaan. Rinus Rat en de vogels (een humoristisch prentenboek waarin kinderen ook zelf kunnen kleuren) veel recenter schreef ze – naar aanleiding van haar eis naar Suriname met haar levenspartner Bram Schenkelveld) Odi Odi Suriname: een reisverslag op z’n Pieties met veel foto’s. Want foto’s en gedichten maken vond ze ook heerlijk.
En hoewel ze de laatste paar jaar geen hond meer had, is het beeld van Pietie aan de wandel met een teckel (haar teckel Koosje werd 20 jaar!) heel bekend. Na Koosje ging ze aan de wandel met Ties, waar ze ook dol op was.
Kleur en bloemen
Pietie hield van kleur en van bloemen. Van lekker eten (‘van het landje’ zei ze dan trots), van Bretonse truitjes, van Franse brocante, van gekkigheid en rollen spelen: van een deftige mevrouw of voor het Elisabeth Weeshuis als Kaat de keukenmeid soep koken op een pan boven een houtvuur met kinderen.
De volwassenen en kinderen die bij haar in de buurt woonden waren stuk voor stuk blij met Pietie. Als iemand ziek was dan kookte ze voor hen en ze hield in de gaten of ze meer hulp nodig hadden. De kinderen haalde ze onverwacht op als ze ergens Sinterklaas gezien had. Ze was heel zorgzaam en dat werd erg op prijs gesteld. Het zegt genoeg dat de kinderen uit de buurt de kist waarin ze werd begraven beschilderd hebben.
Het zou bij Pietie voor een fijn gevoel en een lach op haar gezicht gezorgd hebben, hoe wrang het ook is dat ze met haar 68 jaar en energieke levenslust en een hoofd vol nieuwe creatieve plannen plotsklaps niet meer onder is. Pietie hield van mensen. En mensen hielden van haar. Culemborg is een stuk leger zonder haar.
Tijdens de herdenking die voorafging aan haar uitvaart kreeg iedereen een Bossche bol. Want niets helpt zó goed tegen verdriet als een taartje, aldus Pietie.